Vervolg Collada Morada (vrije dagen)

Heey toppers!

Zoals beloofd hier het vervolg op mijn vorige reisverslag, in dit verslag komen vrije dagen aan bod, niet totaal onbelangrijk al zeg ik het zelf;)

Jeetje maar waar te beginnen als je zoveel hebt meegemaakt. Laat ik beginnen met het feit dat ik Banos behoorlijk heb ontdekt, dit is een klein plaatsje op nog geen uur van Ambato en het is een plek waar veel toeristen/backpackers komen. Niet helemaal verkeerd dus. Dit komt waarschijnlijk door de warmwaterbaden, de watervallen, de extreme sports maar bovenal door het uitgaansleven! Dit ligt mij wel, terwijl ik dit typ zit ik ook alweer in Banos!

Drie weken geleden had ik even zin om er alleen op uit te trekken, ik vindt het supergaaf dat ik altijd bij Nicoals en Fernanda terecht kan maar zo kom je natuurlijk geen nieuwe mensen tegen. Ik dus lekker naar Banos, hup een hostel in en naar de warmwaterbaden toegerend. Daar wordt je echt door van alles en iedereen aangesproken, heb uren gekletst met een opaatje uit een naburig dorp erg gezellig. Maarja geen mensen ontmoet waar ik mee kon stappen helaas, ik dus naar mijn hostel even Engelse tv gekeken en daarna de kroeg maar ingegaan. Daar zat ik dus alleen aan de bar te genieten van een biertje en mijn eenzaamheid. Komt er een groep van 20 studentes uit Quito binnen. Hup ik van mijn kruk afgetrokken en de dansvloer op, echt het was supergezellig en heb weer een paar pasjes bijgeleerd. De dames onder begeleiding van hun leraar moesten weer om 1 uur naar het hotel dus ik maar weer naar een andere kroeg. Staan er 16 meiden uit Amsterdam binnen, conclusie ik lag om 4:30 in mijn bedje en heb een topavond gehad.

Hmm, wat te doen dacht ik die week daarna! Fuck it weer naar Banos! Deze keer kwam ik in het internetcafe al 2 dames uit Friesland tegen, met hun afgesproken dat we s¨avonds een hapje gingen eten en daarna gingen stappen. Lig ik rustig in mijn hostel weer even bij te komen belt Pasch de Duitser van ons project op dat hij zich verveelt en met zijn Amerikaanse vriendin Sofie ook maar naar Banos toekomt. Ik gezellig eten met de dames en de kroeg in en Pasch sloot zich rondt 23 uur bij ons aan. Komen we potverdorie Edison tegen een staigair psychologie bij ons op het project en echt een chille gast! Verder met hem en al zijn vrienden de kroeg in. Gelijk maar even afgesproken dat ik de week erop met hun maar even Ambato in zou gaan.

De volgende dag wordt je wakker, wat te doen? Wel laat ik eens gaan abseilen van watervallen; canyoning geheten. Het leek zo mooi op de foto¨s. Ik dus heel stoer met 2 Engelse meiden een jeepje in met een wetsuit aan en een helmpje op. Na een uur bergklimmen kom je dan vervolgens bij de route aan. Slechts 9 steile watervallen waarvan de hoogste 25 meter naar beneden roetsjen/abseilen. Nou mensen, eerlijk nooit meer:p Heb nog steeds de afdrukken van het tuigje op mijn dijen. Ook vondt de gids de Engelse meiden erg interessant en liet mij zonder om te kijken naar beneden gaan terwijl hij gezellig zat te kletsen. Terwijl die bij de meiden het touw stevig vasthield en aanwijzingen schreeuwde. Ik denk natuurlijk dat hij door mijn avontuurlijke angstogen en knikkende knieen dacht dat ik een prof was. Maar gelukkig heb ik de foto¨s nog, de beste man van de winkel had ze voor mij op cd-rom gebrand, wat blijkt de cd-rom is leeg. Ik loop er zometeen weer even langs om de foto¨s te vragen anders geloven jullie me nooit natuurlijk. Die avond ben ik weer even met Pasch Ambato ingegaan maar zo heel spectaculair was de avond niet dus ik lag braaf om 1 uur in mijn bedje.

Afgelopen week ben ik maar weer eens een keer naar Quito toegegaan, Nicolas wou een avondje chillen met een filmpje en wat chips leek me heerlijk. Natuurlijk eerst uit eten met zijn ouders en tijdens het eten hebben we toch maar besloten om naar Plaza Foch te gaan het uitgaanscentrum in Quito. Menn, wat een fijn avondje de eigenaar van de kroeg bleek Engels te zijn en vondt ons wel aardig dus het gratis bier vloeide rijkelijk. Ook heb ik weer jongens ontmoet waarmee Luuk destijds de Europa tour heeft gedaan. Ze hebben dat jong op een voetstuk staan niet normaal. Maar ik begin redelijk uit zijn schaduw te stappen al zeg ik het zelf:p

De volgende dag ik als de wiedeweerga naar Ambato om te stappen met mijn vriendjes en vriendinnetjes die ik had leren kennen in Banos. Erg goed voor mijn Spaans ook al zeg ik het zelf want ze spreken geen van allen Engels. Uiteindelijk belanden we in de tent waar Juancho zich destijds zo misdragen heeft, ik heb het geweten. Al het personeel herkende mij en waren boos dat ik niet samen met Juancho vaker terug was gekomen. Na mijn vertolking van de Gangnam style was iedereen mijn vriend en kreeg ik vanuit alle hoeken flessen bier in mijn handen gedrukt voor een slokje (typisch Ecuadoriaans). Kreeg deze keer zelfs dansles van jongens, gelukkig niet in de salsa maar meer op doe is gek gebied. Ohwja, de rare Duitser van ons project Robert kwam ook, maar die heeft eigenlijk de hele avond op een krukje gezeten wachtend op zijn vriendin, niet wetend dat ze het de volgende dag zou uitmaken. Arme jongen is om 23 uur verslagen en een illussie armer naar huis gegaan:p

Nou en nu zit ik dus weer in Banos, morgen ga ik terug naar Ambato om even lekker te chillen bij de Soria sisters thuis. Ook komen er vanavond wat mensen die ik ken uit Quito dus het zal vast gezellig worden:)

Volgens mij had ik in mijn vorige verslag ook nog beloofd om een verhaaltje over mijn avontuur in de bergen te vertellen. Het zit zo: bij ons op het project woont een jongetje uit een Indianendorp (Isaac) erg gezellig en behulpzaam mannetje. De beste man is weggelopen van huis omdat hij zijn ouders niet zo lief vondt en gaan zwerven op de straat in Ambato. Zo is hij dus uiteindelijk bij ons terechtgekomen. Het project heeft afspraken gemaakt met zijn ouders op het gebied van onderwijs, hygiene en huisvesting. Pas wanneer dit gezin deze afspraken is nagekomen mag Isaac terug naar huis.

De beste mensen wonen ergens in de bergen in een dorpje genaamd Pinbalo, 3 uur vanaf Ambato met de bus en vervolgens ¨een half uurtje¨ lopen langs de Chimborazo ( de hoogste berg van Ecuador).Robert en ik dus om 5 uur s¨ochtends vol goede moed de bus in, samen met: geslachte kippen, levende kippen, 3 schapen en zelfs een lama. En natuurlijk heel veel tandenloze indiaantjes. Aangekomen in de stad waarvanaf het een half uurtje lopen is voel je je een beetje raar. Als enige persoon boven de 1.60 meter en ook zo ong. de enige nuchtere persoon(of ze waren nog dronken van de vorige avond of er zit wat in het water daar). Jeetje mina wat een zooitje. Leuk was ook nog dat iedereen je nawijst en aankijkt of je van een andere planeet komt. Wij braaf onze hesjes met Salesiano aantrekken (voor een priester in opleiding hebben de mensen vaak veel respect:p) het hielp hier helaas niet veel. De mensen gingen gewoon verder met tuffen, drinken en plassen middenop de straat wat een raar volkje die echte Indianen. Het mooie is ook nog dat de meeste geen Spaans spreken maar alleen maar de inheemse taal Kitchua. Nadat we eindelijk een beetje in de goede richting liepen kwam er na een uur lopen een dorpje in zicht. Bleek dus niet Pinbalo te zijn, de schoolmeester gaf aan dat we nog slechts 2 uur lang de weg moesten volgen en er dan waarschijnlijk wel zouden zijn:p

Hup wij als echte vrijwilligers met een missie flink doorgestapt, aangekeken door vooral Lama¨s en honden die met schuim om hun bek een stukje met je mee huppelen (ja laat ik het maar huppelen noemen) vervolgens maken de honden pas rechtsomkeert als je een paar stenen hun kant op gooit. Na een uur kwamen we gelukkig een pick up tegen die ons het laatste stukje maar even heeft gebracht. Staan we daar in een dorpje in the middle of nowwhere, wij maar op zoek naar familieleden van Isaac. Uiteindelijk vonden we zijn broertje en zusje die ons naar het ¨huis¨ hebben gebracht. Een hutje van hout en 2 hutjes gemaakt van plaggen en berggras. Voor 9 kinderen hebben de beste mensen 2 bedden zonder matrassen en de kippen tokkelen door de woonkamer. De vader van Isaac werkte gelukkig mee en beantwoorde ons hele vragenformuliertje, hij schonk ons zelfs nog drankje in. Ik weet niet wat het was, maar ik werdt groen, rood, geel en het huilen stond me nader dan het lachen maar ik heb het opgekregen. Vol trots keek ik naar mijn lege beker en vol trots schenkt de beste man me nog een keer in. Gelukkig konden we naar een uurtje gaan want de beste man bleek onbeperkt havermout/modderwaterpap te hebben.

De terugweg hebben we slechts 2 uur gelopen en door de mist ook nog eens een verkeerde afslag genomen. Gek genoeg bleef ik vrolijk, mijn sigaretten waren nog niet op en ik vondt het uizicht geweldig. Robert begon echter te klagen en te klagen en te klagen waardoor ik maar voorop ben gaan lopen om van het gezeur af te zijn. Natuurlijk stuurt de beste heer hulp voor zijn trouwe verdwaalde Salesianos in de bergen en er kwam een pick up langs die ons potverdordie gewoon helemaal naar Ambato heeft gebracht. Al met al een leuk dagje waar ik met veel plezier op terugkijk:)

Nou jongens en meisjes jullie zijn weer helemaal op de hoogte van mijn avonturen zal jullie nu weer braaf een weekje of 2 met rust laten:)

Hasta Luego!