Laatste weekjes:D
Door: Bas Kemink
Blijf op de hoogte en volg Bas
17 Juni 2013 | Bolivia, La Paz
Heey toppers,
Ondertussen zit ik op het vliegveld in Bogota en zit mijn reis erop! Snotverdikkie wat is het snel gegaan zeg:) De laatste x dat ik jullie heb bijgepraat ging ik de death road in Bolivia doen, aan dit verslag te zien heb ik het overleefd:p. Was echt een leuke ervaring helaas heb ik nog niet zoveel ervaring met downhill mountainbiken maar wou ik natuurlijk niet onderdoen voor de adrenalinefreaks en op het asfalt hield ik ze nog netjes bij. Maar dan een zandweg met stenen en rotsen, op een gegeven moment heb ik die Leipo's maar laten gaan en zat ik netjes iets voor het peloton.
Daarna zijn we naar de zoutvlaktes in Uyuni gegaan, natuurlijk met een nachtbus, waren we even vergeten dat Bolivia iets minder ontwikkeld is, dus tijdens deze hobbelige rit over dingen die ze daar wegen nemen hebben we niet geslapen. Ik ben slechts drie x tegen het dak aan gelanceerd terwijl de iets lichtere mensen van onze groep daadwerkelijk alle kanten opvlogen:p. We hadden onze groep al samengesteld in La Paz, natuurlijk was Jesse erbij maar ook Adriaan een Nederlandse gast met een gigantisch grote (maar wel hilarische) mond en een clubje van 3 hilarische Engelse meiden. Aangekomen in Uyuni wat echt een gat is besloten we zonder slaap maar direct in een 4 wiel drive jeep te stappen en onze tour te beginnen. Eerst naar een treinkerkhof en daarna de zoutvlaktes op, dit is 12.000 vierkante meter van alleen maar zout, wit waar je ook kijkt. Je kan hier heel leuk perspectief foto's maken omdat alles vlak is en daar hebben we dan ook dankbaar gebruik van gemaakt:p. Tuurlijk werd iedereen weer rebels en renden we op het eind in onze blote billen over de zoutvlaktes:p. S'avonds kwamen we aan bij ons hostel geheel gemaakt van zout! Geradbraakt als we waren ging zelfs dit rebelse zooitje al om 10 uur naar bed zonder een slok te drinken. De volgend dag weer verder gereden en de bergen in, teringjantje jongens wat een uitzicht, bergen en meren met flamingo's. Helaas ging de temperatuur ook omlaag tot een graadje of - 20 en ons goed geïsoleerde golfplaten hotel was vanzelfsprekend bloedje warm;). Echt heb het nog nooit zo koud gehad. De volgende dag weer verder, onze grote vriend Jesse die natuurlijk alleen maar een korte broek en Flip flops bij zich had moest steeds over mijn nek gelegd worden zodat hij niet op zijn blote voeten door de sneeuw hoefde te lopen. Maar het was het waard zijn o.a. bij geisers geweest, wat een putlucht:p. Ook knalden er 2 jeeps op elkaar omdat ze door het ijs een beetje doorgleden. Helaas zaten de warmwaterbaden er niet in omdat er teveel sneeuw lag om er door te komen. Dan maar weer 12 uur terugrijden, door onze gezamenlijke dj's gingen we van Britney Spears naar nog verschrikkelijkere muziek maar amusant was het wel;). In dat gat Uyuni gelijk de nachtbus weer teruggenomen en deze keer wonder boven wonder als een roosje geslapen.
Terug in La Paz nog een paar dagen in Wild Rober gebleven omdat we daar ondertussen ook zo ongeveer iedereen kenden. Helaas met een bodypaint party mijn laatste goede kleren verpest dus heb nog maar snel een paar al pacca truien ingeslagen. Pompiedom vervolgens door naar Arrequipa waar tadaa ook een wild rover hostal zit:p Deze viel ons nogal tegen waardoor we na een avondje maar besloten om weer terug te gaan naar Cusco (niet slim). In Arrequipa wel goedkoop een camera op de kop tikken omdat de mijne gejat was in La Paz, helaas zat ook mijn USB stick met daarop al mijn foto's in het hoesje dus ik ben veel foto's kwijt. Gelukkig was ik ondertussen al zolang met Jesse op pad dat we in feite precies dezelfde foto's hebben:p.
Eenmaal terug in Cusco was ondertussen ook half La Paz daar aangekomen dus het was als thuiskomen. Wel begonnen Jesse zijn wonden behoorlijk wat pus te produceren en was het vele glas dat vast in zijn voet ondertussen al onderhuids gegaan. Na 3 dagen keihard feesten viel ondergetekende van de bar af wat mijn gezicht niet echt ten goede kwam en kon Jesse bijna niet meer lopen. Ja dan moet je wel door omdat we het anders waarschijnlijk niet overleefd hadden. Huppatee busticket geboekt naar Ica waar je kan sandboarden helaas waren we iets in slaap gevallen in de bus en waren we al bijna in Lima toen we wakker werden, 18 uur slaap en een hele goedkope busticket later waren we dan in Lima. Wat een mooie stad direct aan zee met een koel briesje, helaas kwamen we hier Kate en Felicity weer tegen dus waren de eerste kroegentochten alweer een feit. Maar ook zijn we naar een hele grote markt geweest en hebben we een city tour gedaan daarnaast heeft Jesse nog gesurft en heb ik pekker gepoedeld in ijskoud water. Ik ben echt fan van Lima de mensen zijn aardig en de stad is echt gigantisch mooi. Na 5 dagen moest ik hier helaas afscheid nemen van Jesse die via New York weer terug naar huis ging, ook Felicity ging naar huis dus zijn Kate en ik samen doorgegaan naar Mancora.
Hier ingecheckt in het Loki hostel, echt het was net een Turks all in resort zo belachelijk groot en luxe maar natuurlijk wel tegen een zacht prijsje. Anthony mijn gorilla collega uit Santa Marta stond hier ondertussen achter de bar en toen ik na 3 nachten mijn rekening betaalde stonden er wel 2 drankjes op:p. Toch fijn zulke contacten, ook Lisa was er met Alli en Oss twee Australiërs die ik ook al kende dus de club was weer compleet. Hier mijn dagen vooral doorgebracht met pingpongen, volleyballen in het zwembad en bruinbakken op het strand. Voor de rest was er in dit plaatsje ook niks te doen en s'avonds natuurlijk weer gigantisch veel beer pong gespeeld. Na drie nachten genieten was het tijd om weer terug te gaan naar Ecuador waar ik vrijdagsmiddag na een helse busrit weer lekker thuis was bij de familie Elizalde, in het weekend vooral familiebezoeken gedaan en wezen stappen met de jongens.
Maandag heb vroeg de bus gepakt en ben ik naar Ambato gegaan om de jongens op te zoeken. Echt heerlijk toen ik gespot werd bij de poort werd er door 15 man een sprint ingezet en werd ik bedolven onder blije kinderen. Omdat er toch geen personeel was maar besloten om het huiswerk uurtje te vergeten en de hele middag gevoetbald en geouwehoerd, ik heb het project toch stiekem wel gemist. De oudere jongens die ondertussen een eigen huis hebben met allemaal een eigen slaapkamer bleven na 9 uur natuurlijk nog even wakker. Huppatee flesje rum en wat cola gehaald en tot 1 uur zitten kaarten, helaas was ik even vergeten dat je wel gewoon om 5 uur moet opstaan dus meneer John David die normaal nooit wakker word stond om 5 uur al naast mijn bed te bazelen. Toen alle jongens naar school waren heb ik de bus naar Quito genomen omdat om 16 uur de wedstrijd Ecuador - Argentinië op het programma stond. Mijn gereserveerde kaartje was op een mysterieuze manier verdwenen dus heb ik de wedstrijd in een bar gekeken met David en Servas, Juancho en Nicolas hadden namelijk wel kaartjes.
Na de wedstrijd had ik opeens Pepe aan de lijn die even een borreltje wou doen dus heb ik me braaf geëxcuseerd en ben de Oostenrijkers gaan opzoeken. Toen het ene biertje toch wel heel gezellig werd heb ik Lorena maar gebeld dat ik niet thuis zou komen, het plan was dat ik in het project zou slapen van Pepe en Mathias. Maar om 23 uur hadden we opeens Padre Robert aan de lijn dat Pepe en Mathias als de wiedeweerga naar huis moesten komen. Normaal geven wij brave salesianen daar braaf gehoor aan maar omdat hun in de laatste twee weken zitten van hun jaar is de motivatie een beetje weg. Wel heb ik maar even een hostel geboekt met John een Amerikaan omdat we geen ruzie wouden met de pater. Het was een mooi avondje kan ik je vertellen Pepe is nog steeds een grote debiel. Om 3 uur hebben we ze uitggezwaaid:p. De volgende dag kwamen Juancho en Nicolas eerder thuis en zijn we s'avonds heerlijk uit eten geweest. Donderdag ben ik Quito ingegaan om nog wat souvenirs te kopen en ben uiteindelijk ook nog maar even bij de pater op bezoek gegaan. Die ontving mij hartelijk en we hebben een half uur op kantoor gekletst. Wel kreeg ik een berisping dat ik een slechte invloed had op Pepe en Mathias, toen ik later Mathias sprak bleek dat ze behoorlijk op hun flikker hadden gehad:p. Om dit soort situaties in de laatste 2 weken te voorkomen moeten de heren bij de pater in het Salesianen huis slapen, en hier kun je echt niet ontsnappen geloof me. Haha, de heren staan nu braaf op voor het ochtendgebed en gaan braaf om 22 uur naar bed.
S'avonds ben ik met de jongens naar Plaza foch gegaan om mijn laatste avondje in stijl af te sluiten. Ik moest vanmorgen om 6:30 op het vliegveld staan en we waren jawel om 4:30 thuis. Hier zit ik dan met een stel ogen in mijn kop te wachten op behoorlijk stresvolle vluchten. Dat we zo laat thuis waren is de schuld van Nicolas, deze had nogal een emotionele dronk en liet ons vanaf drie uur naar muziek luisteren die hem aan Nederland herinnerden. Van dit jeugdige enthousiasme was vanmorgen niks meer te merken en meneer heeft zich bij zijn vader maar ziek gemeld voor zijn werk:p.
Ondertussen zit ik dus in Bogota en is mijn vlucht vertraagd, dit houd in dat ik in Cali een kwartier de tijd heb om mijn emigratiestempel te halen en in mijn vliegtuig terecht te komen. Het kan dus zijn dat ik er noodgedwongen nog wat tijd in Colombia aan vast moet plakken:p.
Men maar het was een hele ervaring en de tijd is daadwerkelijk voorbij gevlogen. Ik heb veel geleerd waaronder Spaans en ik heb belachelijk veel nieuwe vrienden gemaakt. En een geweldige tijd gehad met een stel te gekke straatkinderen die ondanks hun rare zware leven allemaal met een belachelijke grote glimlach door het leven gaan! Ik weet zeker dat ik in mijn verdere leven nog vaak terugga naar dit geweldige continent om weer even te genieten.
Voor nu zeg ik tegen u allen tot snel en ben er snel bij want over 2 weekjes peer ik hem weer:p
En toen kwam er een olifant met een hele grote snuit en die blies dit avontuurtje uit!
Ondertussen zit ik op het vliegveld in Bogota en zit mijn reis erop! Snotverdikkie wat is het snel gegaan zeg:) De laatste x dat ik jullie heb bijgepraat ging ik de death road in Bolivia doen, aan dit verslag te zien heb ik het overleefd:p. Was echt een leuke ervaring helaas heb ik nog niet zoveel ervaring met downhill mountainbiken maar wou ik natuurlijk niet onderdoen voor de adrenalinefreaks en op het asfalt hield ik ze nog netjes bij. Maar dan een zandweg met stenen en rotsen, op een gegeven moment heb ik die Leipo's maar laten gaan en zat ik netjes iets voor het peloton.
Daarna zijn we naar de zoutvlaktes in Uyuni gegaan, natuurlijk met een nachtbus, waren we even vergeten dat Bolivia iets minder ontwikkeld is, dus tijdens deze hobbelige rit over dingen die ze daar wegen nemen hebben we niet geslapen. Ik ben slechts drie x tegen het dak aan gelanceerd terwijl de iets lichtere mensen van onze groep daadwerkelijk alle kanten opvlogen:p. We hadden onze groep al samengesteld in La Paz, natuurlijk was Jesse erbij maar ook Adriaan een Nederlandse gast met een gigantisch grote (maar wel hilarische) mond en een clubje van 3 hilarische Engelse meiden. Aangekomen in Uyuni wat echt een gat is besloten we zonder slaap maar direct in een 4 wiel drive jeep te stappen en onze tour te beginnen. Eerst naar een treinkerkhof en daarna de zoutvlaktes op, dit is 12.000 vierkante meter van alleen maar zout, wit waar je ook kijkt. Je kan hier heel leuk perspectief foto's maken omdat alles vlak is en daar hebben we dan ook dankbaar gebruik van gemaakt:p. Tuurlijk werd iedereen weer rebels en renden we op het eind in onze blote billen over de zoutvlaktes:p. S'avonds kwamen we aan bij ons hostel geheel gemaakt van zout! Geradbraakt als we waren ging zelfs dit rebelse zooitje al om 10 uur naar bed zonder een slok te drinken. De volgend dag weer verder gereden en de bergen in, teringjantje jongens wat een uitzicht, bergen en meren met flamingo's. Helaas ging de temperatuur ook omlaag tot een graadje of - 20 en ons goed geïsoleerde golfplaten hotel was vanzelfsprekend bloedje warm;). Echt heb het nog nooit zo koud gehad. De volgende dag weer verder, onze grote vriend Jesse die natuurlijk alleen maar een korte broek en Flip flops bij zich had moest steeds over mijn nek gelegd worden zodat hij niet op zijn blote voeten door de sneeuw hoefde te lopen. Maar het was het waard zijn o.a. bij geisers geweest, wat een putlucht:p. Ook knalden er 2 jeeps op elkaar omdat ze door het ijs een beetje doorgleden. Helaas zaten de warmwaterbaden er niet in omdat er teveel sneeuw lag om er door te komen. Dan maar weer 12 uur terugrijden, door onze gezamenlijke dj's gingen we van Britney Spears naar nog verschrikkelijkere muziek maar amusant was het wel;). In dat gat Uyuni gelijk de nachtbus weer teruggenomen en deze keer wonder boven wonder als een roosje geslapen.
Terug in La Paz nog een paar dagen in Wild Rober gebleven omdat we daar ondertussen ook zo ongeveer iedereen kenden. Helaas met een bodypaint party mijn laatste goede kleren verpest dus heb nog maar snel een paar al pacca truien ingeslagen. Pompiedom vervolgens door naar Arrequipa waar tadaa ook een wild rover hostal zit:p Deze viel ons nogal tegen waardoor we na een avondje maar besloten om weer terug te gaan naar Cusco (niet slim). In Arrequipa wel goedkoop een camera op de kop tikken omdat de mijne gejat was in La Paz, helaas zat ook mijn USB stick met daarop al mijn foto's in het hoesje dus ik ben veel foto's kwijt. Gelukkig was ik ondertussen al zolang met Jesse op pad dat we in feite precies dezelfde foto's hebben:p.
Eenmaal terug in Cusco was ondertussen ook half La Paz daar aangekomen dus het was als thuiskomen. Wel begonnen Jesse zijn wonden behoorlijk wat pus te produceren en was het vele glas dat vast in zijn voet ondertussen al onderhuids gegaan. Na 3 dagen keihard feesten viel ondergetekende van de bar af wat mijn gezicht niet echt ten goede kwam en kon Jesse bijna niet meer lopen. Ja dan moet je wel door omdat we het anders waarschijnlijk niet overleefd hadden. Huppatee busticket geboekt naar Ica waar je kan sandboarden helaas waren we iets in slaap gevallen in de bus en waren we al bijna in Lima toen we wakker werden, 18 uur slaap en een hele goedkope busticket later waren we dan in Lima. Wat een mooie stad direct aan zee met een koel briesje, helaas kwamen we hier Kate en Felicity weer tegen dus waren de eerste kroegentochten alweer een feit. Maar ook zijn we naar een hele grote markt geweest en hebben we een city tour gedaan daarnaast heeft Jesse nog gesurft en heb ik pekker gepoedeld in ijskoud water. Ik ben echt fan van Lima de mensen zijn aardig en de stad is echt gigantisch mooi. Na 5 dagen moest ik hier helaas afscheid nemen van Jesse die via New York weer terug naar huis ging, ook Felicity ging naar huis dus zijn Kate en ik samen doorgegaan naar Mancora.
Hier ingecheckt in het Loki hostel, echt het was net een Turks all in resort zo belachelijk groot en luxe maar natuurlijk wel tegen een zacht prijsje. Anthony mijn gorilla collega uit Santa Marta stond hier ondertussen achter de bar en toen ik na 3 nachten mijn rekening betaalde stonden er wel 2 drankjes op:p. Toch fijn zulke contacten, ook Lisa was er met Alli en Oss twee Australiërs die ik ook al kende dus de club was weer compleet. Hier mijn dagen vooral doorgebracht met pingpongen, volleyballen in het zwembad en bruinbakken op het strand. Voor de rest was er in dit plaatsje ook niks te doen en s'avonds natuurlijk weer gigantisch veel beer pong gespeeld. Na drie nachten genieten was het tijd om weer terug te gaan naar Ecuador waar ik vrijdagsmiddag na een helse busrit weer lekker thuis was bij de familie Elizalde, in het weekend vooral familiebezoeken gedaan en wezen stappen met de jongens.
Maandag heb vroeg de bus gepakt en ben ik naar Ambato gegaan om de jongens op te zoeken. Echt heerlijk toen ik gespot werd bij de poort werd er door 15 man een sprint ingezet en werd ik bedolven onder blije kinderen. Omdat er toch geen personeel was maar besloten om het huiswerk uurtje te vergeten en de hele middag gevoetbald en geouwehoerd, ik heb het project toch stiekem wel gemist. De oudere jongens die ondertussen een eigen huis hebben met allemaal een eigen slaapkamer bleven na 9 uur natuurlijk nog even wakker. Huppatee flesje rum en wat cola gehaald en tot 1 uur zitten kaarten, helaas was ik even vergeten dat je wel gewoon om 5 uur moet opstaan dus meneer John David die normaal nooit wakker word stond om 5 uur al naast mijn bed te bazelen. Toen alle jongens naar school waren heb ik de bus naar Quito genomen omdat om 16 uur de wedstrijd Ecuador - Argentinië op het programma stond. Mijn gereserveerde kaartje was op een mysterieuze manier verdwenen dus heb ik de wedstrijd in een bar gekeken met David en Servas, Juancho en Nicolas hadden namelijk wel kaartjes.
Na de wedstrijd had ik opeens Pepe aan de lijn die even een borreltje wou doen dus heb ik me braaf geëxcuseerd en ben de Oostenrijkers gaan opzoeken. Toen het ene biertje toch wel heel gezellig werd heb ik Lorena maar gebeld dat ik niet thuis zou komen, het plan was dat ik in het project zou slapen van Pepe en Mathias. Maar om 23 uur hadden we opeens Padre Robert aan de lijn dat Pepe en Mathias als de wiedeweerga naar huis moesten komen. Normaal geven wij brave salesianen daar braaf gehoor aan maar omdat hun in de laatste twee weken zitten van hun jaar is de motivatie een beetje weg. Wel heb ik maar even een hostel geboekt met John een Amerikaan omdat we geen ruzie wouden met de pater. Het was een mooi avondje kan ik je vertellen Pepe is nog steeds een grote debiel. Om 3 uur hebben we ze uitggezwaaid:p. De volgende dag kwamen Juancho en Nicolas eerder thuis en zijn we s'avonds heerlijk uit eten geweest. Donderdag ben ik Quito ingegaan om nog wat souvenirs te kopen en ben uiteindelijk ook nog maar even bij de pater op bezoek gegaan. Die ontving mij hartelijk en we hebben een half uur op kantoor gekletst. Wel kreeg ik een berisping dat ik een slechte invloed had op Pepe en Mathias, toen ik later Mathias sprak bleek dat ze behoorlijk op hun flikker hadden gehad:p. Om dit soort situaties in de laatste 2 weken te voorkomen moeten de heren bij de pater in het Salesianen huis slapen, en hier kun je echt niet ontsnappen geloof me. Haha, de heren staan nu braaf op voor het ochtendgebed en gaan braaf om 22 uur naar bed.
S'avonds ben ik met de jongens naar Plaza foch gegaan om mijn laatste avondje in stijl af te sluiten. Ik moest vanmorgen om 6:30 op het vliegveld staan en we waren jawel om 4:30 thuis. Hier zit ik dan met een stel ogen in mijn kop te wachten op behoorlijk stresvolle vluchten. Dat we zo laat thuis waren is de schuld van Nicolas, deze had nogal een emotionele dronk en liet ons vanaf drie uur naar muziek luisteren die hem aan Nederland herinnerden. Van dit jeugdige enthousiasme was vanmorgen niks meer te merken en meneer heeft zich bij zijn vader maar ziek gemeld voor zijn werk:p.
Ondertussen zit ik dus in Bogota en is mijn vlucht vertraagd, dit houd in dat ik in Cali een kwartier de tijd heb om mijn emigratiestempel te halen en in mijn vliegtuig terecht te komen. Het kan dus zijn dat ik er noodgedwongen nog wat tijd in Colombia aan vast moet plakken:p.
Men maar het was een hele ervaring en de tijd is daadwerkelijk voorbij gevlogen. Ik heb veel geleerd waaronder Spaans en ik heb belachelijk veel nieuwe vrienden gemaakt. En een geweldige tijd gehad met een stel te gekke straatkinderen die ondanks hun rare zware leven allemaal met een belachelijke grote glimlach door het leven gaan! Ik weet zeker dat ik in mijn verdere leven nog vaak terugga naar dit geweldige continent om weer even te genieten.
Voor nu zeg ik tegen u allen tot snel en ben er snel bij want over 2 weekjes peer ik hem weer:p
En toen kwam er een olifant met een hele grote snuit en die blies dit avontuurtje uit!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
