Navidad, concourso de talentos en nog veel meer!
Door: Bas Kemink
Blijf op de hoogte en volg Bas
31 December 2012 | Ecuador, Ambato
Hierbij weer een nieuw een verslagje, wou het een tijdje geleden al maken maar ben er simpelweg niet aan toegekomen:)
Pfoew, er is weer veel gebeurd hiero, allereerst moet ik maar beginnen met een verslag van de talentenshow omdat ik daar in mijn vorige verslag niet aan toegekomen ben. Pasch kwam op het briljante idee om een talentenshow te organiseren, zoals Deutsche grundichkeid betaamt hebben we deze tot in den puntjes voorbereid;). Niet dus, Fleur en ik hadden op een van onze vele visa tripjes naar Quito een paar pruiken en wat vrouwenkleren gekocht en toen maar besloten dat we de spice girls zouden doen. Oefenen kwam wel goed op de vrijdag dachten we, helaas was Pasch ziek en zonder Pasch geen muziek dus geen dansje;) Op zaterdag weet ik eigenlijk niet waarom we er niet aan toegekomen zijn en hebben we vervolgens maar besloten een act te improviseren. Speciaal voor de talentenshow hadden we nog een aantal vrijwilligers uit Quito en Ambato uitgenodigd. Natuurlijk kwam Marvin mc Neil weer helemaal vanuit Quito naar Ambato, we hadden met zijn allen wat twijfels over de acts van de jongens omdat we ze vrijwel niet hadden zien oefenen. Ik denk dat we even waren vergeten dat deze jongens allemaal belachelijk veel talenten hebben.
Rond een uurtje of 8 begonnen we met onze act, de jongens vonden het opzich wel leuk maar baalden er volgens mij van dat Pasch en ik zeer schaars gekleed waren en Fleur niet:p Maar beste mensen, wat ik daarna voor een show heb gezien daar kunnen we gerust €50 entree voor vragen. We begonnen met een dansact van Harvey, Leo en Jonathan en daarna kwamen alle zangers. Het mooiste was Christiaan de hele week wou hij niks doen maar op het eind besloot meneer toch maar even dansa ceduro ( hoe je het schrijft geen idee) te zingen. Daar stond de kleine man met de microfoon, hij bewoog niet maar zong het hele nummer. Wat erg lief van de andere jongens was is dat ze hem aanmoedigden, dansten en applaudiseerden echt supervet! Als afsluiter van de avond hadden we de acrobaten groep, ik zie dagelijks dat de meesten kunnen jongleren maar dat ze ook hele piramides bouwen had ik nog nooit meegemaakt. Ik stond netjes op de achtergrond te genieten toen er om mijn aansteker werd gevraagd, dom als ik ben gaf ik hem af. Floem, drie fakkels in de fik en Tomas begon er doodleuk mee te jongleren, dit gedeelte vonden we eigenlijk al redelijk ver gaan. Vervolgens klom meneer doodleuk bij Abelardo op de schouders en bleef met vuur spelen (letterlijk), alles liep goed af op een brandplekje in de vloer na.
En wat doe je na een talentenshow, juist ja disco! De drie Duitse meiden maakten direct kennis met onze hormonenbommen want er werd van alle kanten tegen ze aangerand oeps ik bedoel aangedanst;) Wij als mannen lopen er op dit soort momenten een beetje verloren bij maar gelukkig hebben we gangnam Style en werden we nog even bij de feestvreugde betrokken. Om 22:30 waren we eigenlijk wel klaar met de disco en toe aan onze afterparty. Bam de kinderen in bed gebonjourd en op naar het rookhok waar we hebben genoten van een hapje en een drankje;) Helaas liep de afterparty iets uit de hand, ik ga verder niet in op details. Maar het komt er op neer dat de pater de volgende dag wel erg vroeg op het project was namelijk al om 9:30 en iedereen nog half verdwaasd rondliep. Hij keek helemaal raar toen er 2 halfdronken Duitsers uit het washok kwamen en toen ook Marvin tevoorschijn kwam (hij werkt met Marvin in Quito) snapte de beste man het helemaal niet meer. Sommigen van ons liepen tijdens de mis nogal groen aan en hebben de ruimte vervolgens moeten verlaten om vervolgens 5 minuten later weer terug te keren.
S'avonds moesten we wederom naar Quito voor ons visum en reden we met zijn 3en met de pater mee. Het houd ook in dat je met alle paters en salesianen mee moet eten, normaal gesproken super gezellig, maar deze keer hing er wat in de lucht. En inderdaad ik werd bij Padre ontboden (waarom ik?) na een klein verhoor over de afterparty maar zonder berisping kon ik eindelijk naar mijn bedje toe.
Nu even een vraagje, kennen jullie Isaac nog? Het is de jongeman waarvan we het dorp hadden bezocht en die vervolgens weer naar huis is gegaan. 2 weken geleden stond de beste man weer op de stoep en wel met zijn neefje, sta je dan met 2 naar koeienstront en naar nog meer overklaarbare luchtjes ruikende jongens. Natuurlijk kwam de vraag waarom ben je terug gekomen het antwoord was geweldig: tengo hambre loco (ik heb honger gek), de beste man had zijn neefje gouden bergen beloofd. Een matras om te slapen, rijst zoveel je wilt, een warme douche (af en toe), geen school (omdat hij er tijdelijk was hoefde hij niet naar school), 2 geweldige vrijwilligers en elke zondag naar het zwembad. Helaas voor zijn neefje stonden zijn ouders dezelfde dag nog op de stoep, dag matras en dag rijst. Ik moet zeggen dat hij het niet helemaal eens was met het feit dat hij naar huis toe moest. Isaac bleef nog even en likte elke avond zijn bord schoon tot het laatste korreltje rijst. Helaas voor Isaac kunnen we hier geen kinderen houden wiens ouders simpelweg alleen maar straatarm zijn, anders hadden we echt wel meer jongetjes gehad. Zijn thuissituatie is niet onhoudbaar, zijn ouders zijn niet aan de drugs, hij wordt niet sexueel misbruikt en hij hoeft niet te werken op straat (waar hij vandaan komt zijn simpelweg geen straten). Het enige probleem is dat zijn ouders uit mijn hoofd 8 kinderen hebben en rond moeten komen van $ 35 per maand. Ik hoop dat hij binnenkort weer honger heeft want ik vind het een leuk mannetje.
Dan gaan we verder met Joselo, de jongeman die af en toe een woedeaanval heeft. Gelukkig was ik hier maar een keer slachtoffer van, hij had een ander ventje aangevallen en ik heb ze met harde hand uit elkaar moeten halen. Toen ik even later kwam kijken hoe het met zijn klusjes stond werd ik verwelkomd met een door de lucht suizende stoel die ik met mijn hand kon afweren. De andere jongens besprongen Joselo en voerden hem af, ik bleef achter met een dikke blauwe erg pijnlijke hand, heb er slechts 2 weekjes last van gehad dus het valt wel mee;) Nu verder met de volgende woedeaanval, deze was iets angstaanjagender en staat op naam van mijn grote vriend Jackson (de duivel himself). De regel hier is dat wanneer je 5 minuten na het loeien van de sirene niet in de eetzaal bent dat je simpelweg geen eten krijgt. Onze vriend Jackson kwam samen met Abelardo om 20:30 aankakken en begon tegen Fleur te schreeuwen dat ze de deur open moest maken omdat hij honger had (de andere kinderen hadden gegeten om 19:30). Om ze toch een beetje eten te gunnen werd er afgesproken dat ze na het eten de keuken zouden schoonmaken, best reëel toch? Abelardo deed netjes wat er van hem gevraagd werd maar Jackson weigerde ook maar iets te doen. Hup Fleur op een stoel voor de deur en wij tegen Jackson vertellen dat hij pas weg mocht als de keuken schoon was. Na een tijdje begon ik mijn geduld behoorlijk te verliezen en kreeg ik heel erge ruzie met hem, duwen trekken en een aantal verwensingen van beide kanten later (ohwja en van mijn kant een vliegende bezem). Besloot meneer een mes te pakken en me in mijn arm te steken, gelukkig had ik een dikke trui aan en zijn de punten van de messen krom dus dus de schade viel behoorlijk mee, niet meer dan een wondje. Maar je begrijpt wel dat ik behoorlijk geschrokken was en niet zo goed wist wat ik moest doen. Ik Jackson opgepakt om hem gelijk maar even naar het politiebureau te brengen, eenmaal buiten begon de worsteling weer en hebben de andere jongens ingegrepen. Ik de ene kant op en hij de andere, ik moest echt behoorlijk afkoelen. We hebben een hele harde straf voor hem bedacht waar ik later op terug kom. Wees niet bang, deze agressieve excessen behoren niet de tot de orde van de dag. We werken nou eenmaal met ex straatkinderen die in sommige situaties zo reageren ook ik ben een opgewonden standje dus het komt een beetje van 2 kanten. De andere jongens grijpen snel en kordaat in dus voor mijn leven hoef ik niet te vrezen.
En we gaan weer verder, om alle vrijwilligers te bedanken voor hun inzet kwam Padre Robert op 19 december met alle internationale vrijwilligers naar Ambato om ons allemaal mee uit eten te nemen en vervolgens te dobbelen met cadeautjes. Het etentje was erg gezellig, ik zat tussen Pepe de Oostenrijker en mien moat Marvin dus gezelligheid gegarandeerd. Na het eten kreeg ik de sleutels van de projectbus in mijn handen gedrukt om de vrijwilligers terug naar het project te rijden. Robert de andere Duitser was helemaal gepikeerd, hij heeft een internationaal rijbewijs en rijd hier dus legaal ik heb dat niet dus rijd in feite illegaal. Onze baas zei vervolgens dat hij Robert de bus niet meer toevertrouwd en mij wel (snap niet zo goed waarom en ik denk dat de meeste lezers die wel eens bij mij in de auto hebben gezeten het ook niet snappen) maar het is nou eenmaal zo. Onze bus zonder stuurbekrachtiging en met een topsnelheid van 80 km per uur is echt een topding, hij schiet uit de 3e versnelling (als je hem er al inkrijgt) en het gas loopt zo nu en dan vast. Zoals jullie allemaal snappen wordt je best baldadig als je 9 Duitsers in je bus hebt zitten dus we scheurden erop los. Bij stoplichten daagden we andere auto's uit die bij groen licht al binnen 2 seconden afscheid van ons namen en in het donker verdwenen. Toch een mijlpaal bereikt we hebben toch echt de 70 km per uur aangetikt.
De pater zou wat later komen, hij moest nog iets kopen (compra algo) wij vroegen ons af of hij niet alcohol bedoelde en wij het gewoon verkeerd verstaan hadden. De baldadige Oostenrijkers toverden na een half uur wachten op de pater een flesje schnaps tevoorschijn die in een redelijk tempo soldaat werd gemaakt. Het bleek dus dat de pater al 20 minuten voor de poort had staan wachten, hij had geen saldo meer op zijn telefoon dus had hij via facebook een berichtje naar een of andere vrouw gestuurd die mij vervolgens belde om de poort open te doen. Om 00:00 begonnen we eindelijk met het dobbelen, ohwja en de pater had behoorlijk wat drank ingeslagen. Mijn cadeautje was een chocoladereep:p ook hebben we een agenda en nog meer snoep van de pater gekregen. Na het dobbelen ging de muziek aan. Onze Robert die behoorlijk wat salsa lessen heeft gevolgd besloot maar weer een demonstratie van zijn onkunde te geven. Dit had tot gevolg dat zelfs de pater huilde van het lachen om dit (leed)vermaak. Robert die zoals altijd weer een plaat voor zijn kop had ging stug door zodat wij weer eens hebben genoten van zijn toch wel rare gedrag. Toen er daarna niemand meer danste nam de pater het voortouw en heeft ons toch redelijk van de mat gedanst. De Duitsers hadden de volgende dag een bijeenkomst van hun organisatie en moesten om 5 uur al vertrekken, hun besloten dus maar even door te trekken. Ik ben om 3 uur naar bed gegaan en dat bleek de volgende dag een verstandige keus. Nadat de pater naar bed was hebben ze zich heel onsalisiaans gedragen;)
De volgende dag wou ik eigenlijk naar Banos, helaas hadden ze daar last van een kleine vulkaanuitbarsting dus was het een no go zone ( ook bij ons in Ambato zat er veel as in de lucht). Uiteindelijk heb ik toen maar besloten om naar Quito te gaan om s'avonds met Marvin en Pasch op stap te gaan. Hun bijeenkomst duurde nogal lang dus heb ik maar een internetcafe opgezocht en lekker geskyped. Toen hun eindelijk klaar waren, waren de heren gigantisch brak van ons avondje met de pater. Ik heb Marvin toch kunnen overhalen en ik ben met hem naar zijn gastfamilie gegaan om spullen op te pikken. Toen we later weer teruggingen met de bus bleken we in de verkeerde bus te zitten, wij uitstappen en een heel eind omhoog lopen om een andere bus te pakken. Op een gegeven moment stonden er een aantal politieauto's en op de grond lag iets wat op een tas leek. Wij dachten dat ze een drugsrun hadden onderschept en dat ze de tas bewaakten. De politieagenten stonden te lachen en te roken alsof er niks aan de hand was en gebaarden ons dat we even met een boogje van 2 meter om de "tas" heen moesten lopen. Toen we er langs liepen zagen we bloed onder de tas doorstromen en zag je een hand uitsteken. Het was dus gewoon een lijk, aan de afmeting van de hand te zien was het waarschijnlijk nog een kind. Echt heel erg raar, vervolgens ingecheckt in ons hostel op plaza foch en daarna een super leuke avond gehad. Beetje jammer dat Marvin op het eind werd bedreigd door 4 mannen omdat hij weigerde een drankje voor ze te kopen maar dat hoort erbij;) De volgende ben ik snel weer teruggegaan naar Ambato omdat ik aan Carlos Meliza een jongen die zijn hele leven op het project heeft gewoond had beloofd om met hem te gaan stappen. Carlos is 22 jaar en is elk weekend op het project omdat het gewoonweg zijn familie is. Hij heeft geen ouders en geen familie niks, het project heeft zelfs zijn naam bedacht. Carlos is een hele goede student en aangezien de overheid hier niet aan studiefinanciering doet betaald hij alles zelf. Elke dag uit school werkt hij tot 20 uur en is daarna de hele avond bezig met zijn huiswerk om vervolgens de volgende dag om 5:30 weer op te staan om naar school te gaan. Hij betaald zijn studie en huur helemaal zelf waardoor hij elke maand ongeveer 15 dollar heeft om van te leven. Ik vond dus dat hij wel een verzetje verdiende, we hebben echt een superleuke avond gehad hij heeft het er nog steeds over, vanzelfsprekend heb ik alles betaald zodat hij alsnog een x in de 2 dagen warm kan eten zoals hij nu doet. Het is trouwens ook gewoon een super sociale gezellige jongen en is dus meer een vriend als een jongen waar ik mee moet werken. Fleur en ik zitten erover na te denken een studiefonds voor hem op te zetten zodat zijn leven wat comfortabeler word en misschien kunnen we hiermee ook andere jongens van ons project verder helpen zodra deze naar de universiteit toe gaan (de meesten gaan gewoon aan het werk omdat ze het onbetaalbaar vinden maar Carlos is het praktijkvoorbeeld dat het kan). Over dit studiefonds ga ik zeker een keer terugkomen bij jullie dus schrik niet als het zover is.
Dan over de kerstmis op het project, Fleur en ik hadden bij de jongens gepeild wat voor een cadeautje ze wouden en zijn op zaterdag toen de jongens naar Cathesismo waren naar Ambato gegaan om cadeautjes te kopen. De meeste jongens wouden een horloge van hun favoriete club maar we hebben bijvoorbeeld ook een minigolf set en knuffels gekocht. We hadden voor iedereen een budget van $10 wat voor hun begrippen echt een hoog bedrag is. Op Zondag was er nog een kleine verassing waar wij niks vanaf wisten maar opeens stonden er een aantal boomlange mannen bij ons op het terrein. Het waren de mannen van het professionele basketbalteam uit Ambato waarvan wij in onze eerste weken een wedstrijd hebben bezocht (het team is inmiddels kampioen van Ecuador dus het zijn zeker niet de minsten). De host opa van Robert is vrienden met de trainer en had dit geregeld. De jongens reageerden nogal gezapig op dit vlak zijn het echt een stel verwende nesten die heel vaak van dit soort bezoek krijgen. Uiteindelijk hebben we de jongens toch zover gekregen om een potje tegen deze mannen te basketballen, echt supervet en na afloop waren ze toch redelijk enthousiast.
Op de maandag van kerstavond hebben we boodschappen gehaald, de planning was om alleen met Carlos Meliza en Cyrillo te gaan omdat die daadwerkelijk helpen maar de directeur had besloten dat we alle jongens mee moesten nemen. Hup het busje volgeladen en Robert meegenomen om de jongens te vermaken terwijl in de supermarkt waren. Als we de hele groep mee de supermarkt hadden ingenomen hadden er nu minimaal 3 vastgezeten voor winkeldiefstal. Ik was natuurlijk verantwoordelijk voor het vlees en heb biefstuk uitgekozen, ook hadden we allemaal kleine hapjes voor het voorgerecht, ijs als toetje en spaghetti als hoofdgerecht. Ook hebben we brood, beleg koffie eieren enz. gehaald voor het kerstontbijt. Omdat je voor 20 mensen inkoopt kwamen we erbij de kassa achter dat onze 200 dollar waarschijnlijk niet genoeg was dus ben ik naar de bank gerend om bij te pinnen. Na het boodschappen doen direct de keuken in om alles klaar te maken en de jongens aangegeven dat ze hun beste kleren aan moesten trekken. Op het eind moesten er nog wat jongens bijspringen om alles op tijd klaar te krijgen. Ze stonden raar te kijken joh, kaarsjes, mes en vork, servetjes, echte glazen, voorgerecht, lompe stukken vlees en spaghetti. Alle jongens die een pak bezitten (voor hun communie krijgen ze een pak) kwamen in pak en de anderen hadden hun beste kleren aangetrokken, ik had ook nog ergens een colbertje vandaan getoverd en liep er dus ook in stijl bij. Het eten was echt supergezellig en er zijn honderden foto's gemaakt. De meeste twijfelden bij de biefstukjes die rood van binnen waren maar na de eerste hap waren er weinig twijfels meer. Iedereen erg gelachen en ons constant uitvoerig bedankt, de voorgaande vrijwilligers hebben nog nooit een kerstdiner bereid. Een jongetje was wat minder vrolijk en at in zijn eentje voor de tv, Jackson had mij 2 dagen voor het kerstdiner met het mes gestoken en mocht van mij en de jongens niet mee eten. Na het eten met zijn allen in sneltreinvaart de keuken schoongemaakt en daarna de cadeautjes. Echt superleuk, die glanzende ogen en oprechte dankbaarheid, na de cadeautjes liet Carlos de jongens een voor een vertellen wat wij voor hun betekenden en bedanken voor hun cadeautjes. Nou beste mensen daar kan geen ander cadeau tegenop:) daarna de bus ingestapt en naar de mis toegereden, er stonden schapen achter pick up trucks en er was zelfs een ezel om de kerststal uit de beelden. Als ik dit eerder had geweten had ik wel een van onze koeien hier meegenomen maar helaas. Voor een mis is het toch vaak belangrijk dat er een voorganger is, helaas zat dat er even niet in. De beste man was iets te laat, toen hij uiteindelijk rond een uurtje of 1 kwam waren de meeste jongens en ik al te druk met voetballen dus zijn niet meer naar binnen gegaan. De terugweg alle jongens op het dak van de bus gezet en naar huis gereden.
De volgende dag het kerstontbijt klaargemaakt, ei, jam, ham en andere dingen op tafel zodat iedereen zelf kon pakken wat hij wou. Dit was ook helemaal nieuw en apart natuurlijk maar wederom erg gezellig. De rest van de dag een beetje dvdtjes gekeken en niet meer zoveel gedaan. Het leuke vindt ik dat de jongens die al een aantal jaren in het project wonen deze kerst echt bijzonder vonden en dit dan ook constant vertelden. De kleintjes voor wie het veelal het eerste kerstfeest op het project was denken er iets anders over. Deze vinden het vanzelfsprekend dat je van alles voor ze koopt en 24 uur per dag hun werknemer bent. Ik hoop dat hun over een aantal jaar ook doorhebben hoe bijzonder deze kerst was. Voor mij was het in ieder geval een superkerst en ik ben blij en trots dat ik het met deze jongens heb mogen vieren.
Momenteel is het bijna oud en nieuw en is het grootste gedeelte van de jongens naar huis om dit met hun familie te vieren. De jongens die nog hier zijn hebben geen familie of de thuissituatie laat het niet toe dat ze naar huis toe gaan. In het geval van Christiaan die een paar weken geleden hier is gebracht zijn ze nog op zoek naar zijn ouders. In totaal hebben we dus maar 8 jongens hier. Gisteren hebben we besloten iedereen mee te nemen naar Banos, eerst lekker geluncht en daarna naar een van de extreme sports winkeltjes. Ik wou graag canyonen met de jongens maar de helden waren het er gauw over eens dat ze wouden fietsen. Als ik ergens geen zin in had dan was het fietsen, gelukkig zei Alexander ( een nieuwe jongen die 2 dagen geleden is aangekomen) dat hij niet kan fietsen. Dus moest ik wel een buggy voor ons huren om achter de fietsers aan te gaan. Van mijn wilde racedromen kwam weinig terecht, ik was vooral een bezemwagen. Binnen 5 minuten kon ik de eerste kapotte fiets al achterop binden en terug brengen naar de winkel. Uiteindelijk hebben de meeste jongens nog wel gecanopyt een slap aftreksel van het echte canyonen. Aan een kabelbaan roetsj je dan een ravijn over en weer waren het de grootste jongens die het aan zich voorbij lieten gaan. Alexander en ik waren eerder terug dan de andere jongens dus hebben lekker een ijsje gegeten. Hij heeft me verteld dat hij heel veel moeite heeft om zijn draai te vinden op ons project omdat de jongens wat harder zijn en je moet knokken voor je plekje. Als je ons project vergelijkt met de andere projecten is het ook echt zo, ik vind al onze jongens behalve Jackson een voor een toppers maar het zijn nou eenmaal niet de makkelijkste jongens. Ambato is een beetje het afvoerputje van de Salesiano projecten en velen hebben hier hun laatste kans. Het is ook omdat wij het project zijn waar de jongens langer dan 3 maand mogen verblijven dus jongens die langer dan 3 maand intensieve zorg nodig hebben komen hier. Het kromme is dan wel dat wij het kleinste budget en het minste personeel hebben dus er heel veel terechtkomt op de schouders van de vrijwilligers. Verder over Banos, Fleur had met de kleintjes besloten om met de bus terug te gaan en de groten wouden terugfietsen. Na een uur waren de grote jongens er nog niet en Fleur had er vanuit de bus verscheidenen zien lopen met een kapotte fiets. Hup ik weer een buggy gehuurd om op zoek te gaan naar de verloren schaapjes. Na een kilometer kwam ik Leo tegen die zei dat Carlos veel verder achterop liep en ik hem eerst maar op moest pikken. Ik rijden rijden rijden, kom ik hem met zijn fietsje tegen achterin een pick up truck, uiteindelijk heb ik Meliza maar gered van een nachtelijke wandeltocht langs de o zo veilige Ecuadoriaanse wegen. Daarna met zijn allen naar de warmwaterbaden geweest om de vermoeide spieren te ontspannen. Vooral Heraldo onze opa was er niet al te best aan toe hij had meer dan 10 valpartijen op zijn naam. De jongens waren echt supergelukkig met het fietsen terwijl we naar mijn idee veel leukere dingen hadden kunnen doen, maarja ik had uiteindelijk de buggy dus je hoort me niet klagen;) Daarna lekker een hamburgertje gegeten en rond 21:30 terug naar Ambato
Zonder de sponsoren hadden we deze leuke activiteiten niet kunnen organiseren, ik zal een deze dagen een uitgebreide dank mail sturen aan iedereen die zijn steentje heeft bijgedragen en natuurlijk foto's bijvoegen.
Dan rest mij nu niks anders dan jullie allemaal een super en gezond 2013 toe te wensen!
Bas
-
31 December 2012 - 17:21
Ingeborg Grevenstuk:
Lieve Neef.
Vol ontroering heb ik je mail reisverslag gelezen. Respect voor jou en de mensen die daar helpen om de jeugd een beetje leven te gunnen. Ik wens je nog veel kracht en liefde toe om het daar draagzaam te maken. Hele goeie jaarswisseling en alle goeds voor 2013.
Liefs van Ingeborg en gezin. xx -
31 December 2012 - 17:48
Wouter:
Zo! Dat is een beste update! Heftig allemaal! Ik vind het superknap hoe jij je draai hebt kunnen vinden en al die mennekes de baas blijft. Blijf goed je best doen en maak er een prachtig 2013 van. Hoop je snel weer veilig thuis te zien.
Zo! En nu tijd voor een feestje! Beste wensen jongen! -
31 December 2012 - 23:09
Antoinet Kemink:
Prachtige ervaring, mooi weergegeven, zo trots op jou.
Wij zijn er bijna, jij moet nog even wachten...... een mooie jaarwisseling toegewenst schat, spreken elkaar.... -
31 December 2012 - 23:31
Margriet:
Heey Bassie
Wat een verslag weer om te lezen.
Een Kerst om nooit te vergeten.
Bas je blijft wel de baas,denk eraan hoor!
We schieten zo een paar vuurpijlen jouw kant op.
We wensen je heel veel geluk liefde en gezondheid toe.
Ben super trots op mijn lieve neef.
Dikke knuffel.
Margriet en de drossies. -
31 December 2012 - 23:33
Sarah:
Hoi Bas
ALvast de allerbeste wensen voor 2013.
kus Sarah. -
01 Januari 2013 - 15:00
Joma En Jopa:
Hoi Bas,
Allereerst wens ik je, ook namens jopa, een heel gelukkig
en gezond 2013 toe Hoop dat al je wensen uit mogen
komen.
Wat een verhaal, wat maak je toch veel mee. Knap, hoe
je het met de kerst gedaan hebt. Dat vergeet je je hele leven niet
meer. Dat je ze allemaal in het pak hebt kunnen krijgen. Zie het
zo voor me, al die blijde gezichten.
Wat ben je ook bevoorrecht, dat je zo mooi kunt schrijven. !!!
Kijk heel vaak of je weer wat geschreven heb en roep dan meteen
jopa, zodat we het samen kunnen lezen.
Brengen samen een toost op je uit.
Een dikke knuffel van ons en liefs,
Joma en jopa. -
02 Januari 2013 - 12:20
Arie:
wat een Kerstverhaal en wat zit jij dicht bij de bron ;-)
als je dit leest met onze rond gegeten buiken en meer dan voldoende alchoholische versnaperingen
dan krijg je het schaamrood haast op je kaken
als jij kans ziet een of andere stichting in het leven te roepen waarvan wij zeker weten dat het geld op de juiste plek aankomt dan volgen wij het voorbeeld van Hilde
geen kerstkaarten meer versturen maar het bedrag dat daar normaal gesproken voor gebruikt wordt doneren aan een goed doel
geniet nog van de jongens want je eerste deel zit er al bijna op ;-(
ben straks erg benieuwd naar je reisverslagen en je belevenissen onderweg
groeten uit het kikkerlandje -
03 Januari 2013 - 20:42
Yvonne:
Wauw Bas, wat een super verhaal weer! :) -
06 Januari 2013 - 16:21
Marente En Jaap:
Hai Bas,
Man, wat een ervaringen en wat een ontwikkeling maak je mee. Gisteren hoorden we pas van jou verhalen tijdens de Nieuwjaarsborrel bij jou pa en ma.
Oef, je bent in de jungle en je weet je daar prima staande te houden. En wat een heerlijke schrijfstijl heb je. (om te smullen) Jaap en ik hebben zitten grinniken en roepen 'ach en wee' tijdens het lezen van bovenstaand verhaal.
Je bent echt een Topper en die Christiaan verdient een studiebeurs!
Heel veel succes in je verdere avonturen gewenst. We gaan je vanaf nu ook volgen.
Liefs van de buurtjes. -
25 Januari 2013 - 11:43
Arie:
bas aangezien ik volgens jou broers een dinosaurus ben op het vlak van communicatiemiddelen zoals face-book/hyves/twitter etc rest mij niks anders je via deze weg alvast te feliciteren met je verjaardag ;-)
ik zal op de piano het lang zal zij leven spelen en er samen met je moeder een borrel op drinken
ben benieuwd hoe jij daar je verjaardag gaat vieren maar heb er het volste vertrouwen in dat het goed gaat komen ;-)
geniet ervan en zorg dat je voor mijn verjaardag in iedergeval weer thuis bent
groetjes
je vader
-
26 Januari 2013 - 08:40
Jopa En Joma:
Jarige Bas,
HARTELIJK GEFELICITEERD !!!!!!!!!
Omarming, kus en hartelijke groeten.
Jopa en joma. -
26 Januari 2013 - 13:57
Gert-jan:
Beste Bas,
Goed bezig neef!
Gefeliciteerd met je verjaardag!!!!!!!!!!!!!!!!!
groeten Kemink Zutphen -
26 Januari 2013 - 16:33
Fam. W.Westervoorde:
Hallo Bas !
Dat is lang geleden dat we weer eens van ons laten horen . Allereerst van harte proficiat met je verjaardag;heel veel geluk en voorspoed gewenst.Ik heb pas geleden jouw website van je ma gekregen ,
dus ik heb nog niet gelezen wat je zoal uitspookt in den vreemde .Een heel fijne dag verder en succes met al jouw plannen.
Groetjes, Joke en Wilie ( jouw oude buren) -
29 Januari 2013 - 23:33
Bassie:
Toppers allemaal bedankt voor de felicitaties, heb een super verjaardag gehad daar zorgt de Familie Elizalde natuurlijk voor:)
Doet me goed dat jullie me allemaal nog een beetje volgen, ome Gertjan heb veel Indianenverhalen voor in Nederland dus wees gerust!
En Joke en Willie jullie hoeven niet te vermelden dat jullie de oude buren zijn, dat vergeet ik natuurlijk nooit!
Ik zal proberen deze week nog een verhaaltje up te loaden!
Groetjes Bas -
05 Februari 2013 - 09:17
Arie:
ben bang dat er iets niet goed gaat
je zou proberen een verhaal up te loaden maar denk dat ie niet goed op de site is gekomen
probeer het anders nog een keer vanuit een ander internet cafe
groetjes van een trouwe volger ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley